Pałac w Wojanowie

Dobra w Wojanowie w źródłach pisanych po raz pierwszy pojawiają się XIII w. Miejscowość jako lenno rycerskie w 1281 należało Eberharda von Schildau. Około połowy XIV w. jako właściciela dóbr dokumenty wymieniają Hansa von Zedlitza. W XVI w. część majątku przeszła pod władanie Schaffgotschów, a następnie von Zedlitz. Nickel von Zedlitz und Nimmersath buduje nowy renesansowy dwór. W trakcie wojny trzydziestoletniej dwór spalili Szwedzi. Odbudowa rozpoczęła się w 1667 r.[1], kiedy właścicielem był Christoph von Zedlitz, w kolejnych latach obiekt zmieniał często właścicieli. W 1754 r. Wojanów nabył kupiec Daniel von Buchs, zlecił barokową przebudowę pałacu. Dobra wojanowskie w 1817 r. Karl Sigismund von Rothkirch, a po nim Karl Albrecht Ike, który w latach 1832-1833 zmodernizował pałac i założył park krajobrazowy. Obiekt przebudowano w duchu klasycystycznej odmianie neogotyku, autorem projektu był architekt z kręgu Karla Friedricha Schinkla. W roku 1839 r. księżna Luiza Niderlandzka, otrzymała od swojego ojca króla Prus Fryderyka Wilhelma III majątek w Wojanowie. Zadecydowano ówcześnie o przebudowie, która musiała rezydencje przystosować do nowej funkcji. Istnieją dwie koncepcje autorstwa przebudowy w latach 1839–1840. Mógł być nim Friedrich August Stüler lub Herman Wenzel. W latach 30. i 40. XIX w. przekształcono park według planów Petera Josepha Lenne. Włości do rodziny królewskiej należały do 1908 r., kiedy został sprzedany przez ostatnią spadkobierczynię Marię zu Wied. Do 1945 r. pałac należał kolejno do: Carla Kriegowa, konsula Effenberga oraz wydawcy gazet Kammera. W trakcie trwania II wojny światowej w pałacu urządzono obóz pracy dla robotników przymusowych. Po 1945 r. w pałacu i folwarku znajdował się PGR. Obecnie pałac jest własnością prywatną, mieści się w nim kompleks hotelowo-konferencyjny.