Czerwona róża,

uschła,

zastygła w czasie

jak każde z moich pragnień.

Rozbita jak szkło na tysiące kawałków

Stoję wtopiona w blask księżyca

pośród rzeczywistości każdego dnia.

Podnosząc wzrok w nadziei

wpatruję się w gwiaździste niebo

i odpływam mleczną drogą moich marzeń.

Wiara w każde lepsze jutro

to rozbłyśnie to zgaśnie
jak uliczna latarnia skąpana w strugach deszczu.

Czasem tracę nadzieje

pośród porannej mgły...

Czasem odnajduję ją w tłumie ludzi

jak niepotrzebny śmieć rzuconą w kąt.

Wezmę ją...

podniosę,

przytulę,

pokocham.

Dam jej odżyć na nowo.