POZDRAWIAM ULUBIONYCH,ORAZ GOŚCI!

Pewien człowiek znalazł kiedyś perłę-
przesiewając dłonią
w zamyśleniu złocisty piasek
nadmorskiej plaży.
Zalśniła delikatnie w słońcu,
jakby na próbę, żeby sprawdzić,
jakie wywiera wrażenie.
Człowiek był nią zachwycony.
Nigdy nie przypuszczał,
że będzie posiadał taki piękny klejnot.

Ale od tej pory żył w ciągłym strachu,
że straci to, co tak nieoczekiwanym zrządzeniem losu uzyskał.
Czujnie obserwował wszystkich wokoło
i kipiał w nim gniew, gdy tylko ktoś spojrzał na jego perłę.
Zajęty odpędzaniem intruzów przestał zwracać uwagę na jej piękno.
Nie zauważył, że stopniowo zaczęła tracić swój blask.
Bo perły, czerpią energię życiową
z podziwu, jakim są darzone przez tych, którzy ich piękno potrafią docenić.
Jej powierzchnia zrobiła się matowa, ściemniała, aż zaczęły powstawać
na niej rysy i pęknięcia.
Wtedy perła z dużym smutkiem
i bólem podjęła decyzję,
że odejdzie od swego znalazcy.
Nie odeszła jednak dlatego,
że przestał o nią dbać, lecz dlatego,
że nie potrafiła już wzbudzić w nim zachwytu.
Tego dnia perła zagubiła sie tak samo nagle i niespodziewanie,
jak kiedyś się znalazła...
Tymczasem człowiek dopiero po czasie zrozumiał swój błąd.
Dopiero po stracie potrafił docenić szczęście, które było jego udziałem. Rozpaczał on długo po zniknięciu perły
i choć codziennie chodził nad brzeg
morza przesiewać dłonią piasek,
to już nigdy jej nie zobaczył...

Pamiętaj, gdy odnajdziesz perłę
nie martw się że inni na nią patrzą.
To Ty ją znalazłeś a perły bardzo rzadko zmieniają wybór.
Dbaj o nią, a ona odwdzięczy ci się swoim blaskiem.
Innych zaś podziw dla niej,
niech będzie dla ciebie powodem do dumy, której nie zapomnij okazać.
Perła która wie że jesteś z niej dumny będzie swym blaskiem przyćmiewała brylanty...