Dwojaka natura człowieka...

Czym jest dla nas, ludzi cywilizacji technologicznej, mistycyzm? Przeszłością, przesądem, zabobonem, idealizmem, niepotrzebną delikatnością? Nauczono nas, że świat jest materialny, namacalny, fizyczno- chemiczny, a intuicja, przeczucie i wiara nie są właściwymi narzędziami rozpoznania. A jednak coś w nas krzyczy, coś protestuje i choć tłumimy wewnętrzny opór, słyszymy ten wewnętrzny krzyk; Nie!
- Ignorujemy ten głos. Zadowoleni jesteśmy z postępu techniki, lubimy bezpieczeństwo i wygodę naszych mieszkań, telefony, telewizory i samochody, lecz pozostała w nas cząstka człowieka pierwotnego i na urlop wyjeżdżamy nad morze, jeziora, czy w góry! Czy chcemy, czy nie to jesteśmy Elementem Natury, jesteśmy jej częścią, częścią Planety Ziemia! Budujemy betonowe miasta, drogi i mosty, coraz wyższe szklane wieżowce, powstrzymujemy zaporami rzeki, cieszymy się, że prąd elektryczny jest coraz tańszy, coraz bardziej dostępny, ale odczuwamy też żal za utraconym naturalnym krajobrazem. Nostalgicznie wracamy do miejsc z naszego dzieciństwa i rozglądamy się zaskoczeni, zdziwieni. Oglądamy betonowy brzeg kanału i stwierdzamy- kiedyś tu było tak pięknie! Gdzie jest ten wijący się strumyk z pochylonymi olchami? Kto z nas dziś pamięta, jak kiedyś wyglądały prawdziwe Bory Tucholskie, nie tę świerkową monokulturę!
To właśnie ta część człowieka pierwotnego, ta najwrażliwsza część w nas, co tęskni za utraconym krajobrazem- woła; „dokąd zmierzasz człowieku”?!

https://www.youtube.com/watch?v=rCDZ8ZnOor0

Warszawa 4/2010