Drobinka

Nie jest tak, że wzruszające widoki chcemy zatrzymać dla siebie, nie prawdą też jest, że jesteśmy brudnymi gburami leżącymi w błocie, by chwycić wysmarowanymi łapami delikatny pazur w kadr...
Od samego wejścia w zaczarowany świat natury towarzyszyło mi coś, czego nie zawsze mogę zrozumieć. To tak jakby przy uchu był mały Elf i co jakiś czas coś delikatnie szeptał. Świadomość, że można w ten sposób pokazać świat innym była tak wysoce prawdopodobna, że czułem by stąpać ciszej, aby jej nie wypłoszyć.
Dzień w pełni, słonko rysowało kolory jak nigdy dotąd, kolorowe motyle poruszały się z kwiatka na kwiatek z niebywałym spokojem i lekkością. Lekki szum liści olsu przypomniał mi, że przed chwilą słyszałem tu niebywały śpiew i próbowałem odgadnąć - śpiewak?
A może zięba? Zabagniony ols niestety niechętny do przyjmowania gości choć są jeszcze otwarte ścieżki, które wypracowała zwierzyna płowa. Można wejść, można popatrzeć, powąchać, a kolory same przed nami się ukażą... Można też i w inny sposób, można położyć się, usiąść, zamknąć oczy, a wszystko pokaże wam wyobraźnia - a może niewidzialny Elf? Ten sam co przy uchu majstruje i podpowiada ci, gdzie iść dalej i czego jeszcze zaznać.
To w taki sposób namówił mnie bym poszedł do swych ulubionych, czyli sieweczek.
Niełatwo jest opisać drogę do nich,
bo niełatwo jest opisać zadowolenie. Zadowolenie z każdego napotkanego metra wypełnionego szmerem owadów tuż przy stopach.
Niełatwo jest opisać śpiew wilgi, drozda śpiewaka, czy piskliwych nawoływań sieweczek.
Niełatwo pokazać kolor odbijający się na mokrych kamieniach, oj niełatwo...
Tym bardziej niełatwo jest pokazać drobinki rozwijającego się życia.
Każdy z nas kiedyś chodził po pięknym brzegu rzeki, czy nadbrzeżnej plaży, czy też po tak zwanej łasze rzecznej, więc każdy z nas mógł przechodzić obok takiej drobinki życia, bardzo ważnej, i nie mieć pojęcia, że pod stopami mógł mieć czyjeś życie, bardzo ważne życie.
Dlaczego ważne? - głupie pytanie.
Każde życie jest bardzo ważne, nie ważne czy to owad, gad, czy ssak...
Widziałem już w życiu różne spojrzenia na nasz świat i na życie, więc pozwólcie, że pozostanę przy swoim spojrzeniu...
Drobinka nie była skora do sesję, więc jak widać dała nogę, a ja w tym jej nie przeszkodziłem. Na pewno pozdrowiłem nie tylko drobinkę, aczkolwiek wielką drobinę jego życia i pomału wycofałem się, by wreszcie krążący rodzice mogli zabrać je w pewniejsze miejsce.
Zapewniam, że drobinka dostała minimalną dawkę stresu, nie była zbyt długo obserwowana, broń Boże dotykana, ani w inny sposób niepokojona, czego życzę wszystkim pisklakom, które napotkacie na swej drodze życia.
Andrzej R.
Pozdrawiam serdecznie.