Pałac Monbijou /.Mój klejnot/

Żółte ściany, grafitowy dach i szachulcowe wieżyczki dworu w Poganicach wyłaniają się z zieleni parku niczym zamek z Disneylandu. Aż trudno uwierzyć, że kilka lat temu był tak zrujnowany, że planowano jego wyburzenie. Wtedy jednak wydarzył się cud…

Ponad sto lat temu właściciele Poganic postanowili odmienić oblicze wsi. W 1890 r. wznieśli dla swej wygody nowy dwór oraz zabudowania gospodarcze dla 450 zwierząt. Zbudowali też gorzelnię, która dawała pracę oraz elektrownię wodną na rzece Łupawie, która dostarczała prąd mieszkańcom (dziś mieści się tam restauracja „Nostalgia”). Gospodarstwo rodziny Eggebert miało wówczas ponad 700 ha.

W 1945 r. Niemców wysiedlono, a cały ich majątek przejął PGR. W pańskim dworze przez ponad pół wieku mieściły się biura państwowego zarządcy. Gdy w 1992 r. pałacyk opuścił ostatni dyrektor PGR-u, w ciągu kilku miesięcy złodzieje rozszabrowali całe wnętrze. Najpierw zniknęły piece, lampy i klamki, potem reszta: drzwi, okna, balustrady i wszystkie podłogi. – Po likwidacji PGR-u obiekt został kompletnie zniszczony. Oczywiście przez mieszkańców, którzy potraktowali dwór jako magazyn opału na zimę – wspomina Zdzisław Daczkowski, słupski konserwator zabytków. Po pół roku zapadł się dach, a budynek wyglądał jak po bombardowaniu i właściwie nadawał się do rozbiórki. Potem Agencja Własności Rolnej Skarbu Państwa dwukrotnie oddawała go wraz z 70-hektarowym gospodarstwem w dzierżawę, ale umowy rozwiązano, a ostatni stróż uciekał w środku nocy przed uzbrojonymi w siekiery złodziejami do odległego o 20 km Lęborka. Na piechotę.
Dziesięć lat temu w Poganicach pojawiła się Lucyna Dziecielska, mieszkanka Wejherowa, która po wielu latach powróciła z emigracji w Niemczech. Szczupła, energiczna blondynka, jak mówią miejscowi – zawsze „wystrojona” i grzeczna. I dziwią się, co takiej młodej i atrakcyjnej kobiecie przyszło do głowy, żeby osiedlić się na końcu świata. – To była miłość od pierwszego wejrzenia. Nie zastanawiałam się długo i po prostu kupiłam ten piękny dwór wraz z parkiem, a że trzeba było wziąć go z ziemią – kupiłam całe gospodarstwo – mówi nowa właścicielka dworu.

Remont ruszył pełną parą, ale budynek przez ponad rok nie nadawał się do zamieszkania. – Zaczęliśmy od odbudowy dachu i remontu parteru, a właściwie wysokiej piwnicy winnej, w której właśnie zamieszkałam. Przez pierwsze miesiące koczowałam w przyczepie kempingowej. Wyglądało to trochę śmiesznie, bo niby mam pałac, a nie mam gdzie mieszkać. Jednak remont zabytkowej budowli jest bardzo kosztowny i pracochłonny.
To jeden z nielicznych przypadków w naszym regionie, gdy kompletnie zrujnowany budynek udało się uratować, a nawet odtworzyć jego detale architektoniczne. To, co do tej pory zrobiła pani Dziecielska, daje nam nadzieję, że będziemy mogli cieszyć się urokiem tego zabytku. Jest to wszakże jeden z niewielu u nas przykładów tak zwanej podmiejskiej rezydencji z pocz. XX w.
Jak widać na zdjęciu udało się przywrócić pałac do świetności ,teraz jest tam hotel,jednak kiedy tam byliśmy brama była zamknięta i nie mogliśmy podziwiać wnętrz,które są piękne ( widziałam w necie zdjęcia)
za :Gazeta kaszubska.