(19)
BYLE DO WIOSNY
Znów zasnęłam jak suseł na zimę,
w sennych myślach krążenie ustaje.
Cała zmieniam się w twardą zmarzlinę,
czekać wiosny jest moim zwyczajem.
To co robię, to tylko praktyka,
to nawyki wciąż pchają do przodu.
W hibernacji nie działam, nie czuję
drętwych zmysłów i słońca zachodów.
Zimne nogi i ręce bez czucia,
cera blada i oddech powolny.
Tli się tylko iskierka nadziei,
skąpe myśli bez nuty frywolnej.
A gdy słońce promieniem poruszy,
spłynie z góry magicznym zaklęciem,
wtedy wyjdę ze stanu uśpienia
i usłyszę, że znów bije serce.
Kiedy wiosny poczuję działanie
ruszę naprzód, jak żywioł bez granic.
Moją siłę rażenia poznacie,
znowu będę wierszami tumanić.
autor
canna
