Historia parafii Gorzyce sięga czasów średniowiecza. Nie znamy dokładnej daty, ani nawet roku erygowania tejże parafii. Jednakże na podstawie dokumentów, które zawierają wzmianki na jej temat możemy z dużym prawdopodobieństwem powiedzieć, że powstała ona ok. 1136 roku jako pierwsza parafia na terenie dawnej Puszczy Sandomierskiej. Różne źródła historyczne podają jako fundatora księcia Henryka Sandomierskiego, co potwierdzałoby tęże datę.

Parafia należała do lepiej uposażonych i mających dość duży prestiż. Świadczy o tym chociażby fakt, że niejednokrotnie proboszczami w Gorzycach byli sekretarze, bądź kapelani królewscy. Proboszczowie z Gorzyc mieli też przywilej pobierania opłaty za przeprawę przez Wisłę (Przeprawa znajdowała się na terenie parafii a była częścią szlaku lądowego z Sandomierza przez Kopki do Przemyśla i dalej na Ruś i do Azji).

W początkowym okresie swojego istnienia parafia Gorzyce przynależała do Diecezji Krakowskiej i Archidiakonatu Sandomierskiego, co dokładnie opisuje polski historyk Jan Długosz w księdze Liber Beneficiorum. On też podaje, że patronem parafii był św. Wit męczennik.

Po reorganizacji diecezji w 1793 roku parafia Gorzyce znalazła się w granicach Diecezji Przemyskiej i Dekanatu Rudnickiego, a następnie Dekanatu Miechocińskiego.

W tymże roku 1793 wieś Gorzyce nawiedził pożar, który strawił nie tylko zagrody mieszkańców, ale także kościół i zabudowania parafialne wraz z całym archiwum. (Osoby, które czytały książkę "Gorzyce i Wrzawy" autorstwa Pana Benedykta Budziło, mogły w niej przeczytać, że kościół został spalony w czasie tzw. Bitwy pod Wrzawami w 1809 roku. Widocznie autor tejże publikacji nie zapoznał się z Protokołami Wizytacji Dziekańskich z tego okresu znajdującymi się w Archiwum Diecezjalnym w Przemyślu, które wyraźnie wskazują datę spalenia kościoła) Po tejże tragedii ówczesny proboszcz szybko odbudował plebanię (istniejąca do dzisiaj) i kilka budynków gospodarczych, lecz nie mógł odbudować kościoła, ponieważ właściciel Gorzyc nie chciał dopuścić do tego, aby kościół został wybudowany na swoim dawnym miejscu (wzgórze Pączek zwane dzisiaj Plebańską Górką), lecz chciał, aby kościół stanął bliżej jego domu na tzw. Psim Polu. Wytoczył nawet w tej sprawie proces sądowy, który zakończył się dopiero w 1822 roku, nakazując proboszczowi budowę na miejscu wskazanym przez właściciela wsi. Tak więc w 1822 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła na tym samym miejscu, gdzie znajduje się dzisiejsza świątynia.

Kościół z tego okresu był niewielkich rozmiarów jednonawową świątynią wzniesioną z drewna i przetrwał prawie do końca II wojny światowej, kiedy to został spalony przez wycofujące się wojska niemieckie.

Po wybudowaniu kościoła zaszła potrzeba budowy nowej plebanii, ponieważ ta wybudowana po pożarze znajdowała się kilka kilometrów od kościoła. Tak więc powstała plebania która funkcjonowała aż do początku XXI wieku i ostatecznie została rozebrana w 2008 roku. Wraz z plebanią powstała stodoła oraz obora, które istniały jeszcze w latach osiemdziesiątych XX wieku i zostały rozebrane wraz z rozpoczęciem prac przy budowie nowego Domu Katechetycznego.

Kolejna świątynia została wzniesiona w latach 1948 - 1956 jako murowany trzynawowy kościół mogący pomieścić ok. 500 osób. Jednakże już w latach osiemdziesiątych XX wieku okazał się zbyt mały dla rozbudowującej się szybko miejscowości. Władze komunistyczne jednak nie dopuściły do rozbudowy kościoła wpisując go na listę zabytków. Dopiero w latach dziewięćdziesiątych udało się uzyskać zgodę na powiększenie świątyni. Do istniejącej części kościoła, po rozebraniu starego presbiterium dobudowany został transept o szerokości 34 metrów wraz z wieżą w centralnej części oraz nowe, znacznie większe presbiterium wraz z zakrystią i kaplicą Matki Bożej.

dodane na fotoforum:

• Kościoły
• Polskie kościoły
• Podkarpackie
• Kościoły Polskie