(0)
Miasto w województwie dolnośląskim nad rzeką Kaczawą, na północnym skaraju Pogórza Kaczawskiego.
Od XVIII do X wieku w okolicach dzisiejszej Złotoryi mieszkali przedstawiciele plemienia Trzebowian. Pod koniec XII w. zaczeli się tutaj osiedlać niemieccy górnicy, by wydobywać złoto, od którego Złotoryja wzieła swe wszystkie nazwy: Aurum - łac. złoto, Goldberg - niem. Złota Góra. Prawa miejskie osadzie nadał w roku 1211 książe Henryk I Brodaty, osadzając tu niemieckich kolonistów (jest to najstarsza udokumentowana lokacja na ziemiach polskich, co pod względem prawnym czyni Złotoryję najstarszym miastem Polski).
W czasach świetlności Złotoryja była jednym z największych centrów wydobycia złota w Europie - wydobywano rocznie kilkadziesiąt kilogramów tego cennego kruszcu.
W 1342 r. miastu został nadany przywilej który zakazywał w obrębie powiatu handlu innym suknem niż złotoryjskim - ten i inne przywileje dla cechu sukienników stały się pierwotną podstawą dobrobytu miasta (zastąpiło ono kopalnictwo złota). Wśród około 40 rzemiosł uprawianych w mieście w wieku XVI naczelne miejsce nadal zajmowało sukiennictwo. W XVI w. nastąpił również rozkwit piwowarstwa, oraz pszczelarsta, trudniono się także garbarstwem.
W 1504 r. Aurimontanus założył w Złotoryi szkołę miejską. Na jej bazie parę lat później utworzono Gimnazjum Łacińskie, którego świetlnośc przypada na rektorat Valentina Trozendorfa.
W XVII w. Złotoryi nie ominęły kataklizmy. Wielka powódź w 1608 r. pochłonęła 50 ofiar. Pięć lat póxniej pożar strawił 571 domów. Miasto najeżdżano podczas wojny 30-letniej. W 1633 r. przybył tu naczelny dowódca wojsk cesarskich - Albrecht Wallenstein. Jego sentyment do miasta, w którym uczył się w gimnazjum, uratowały Złotoryję od całkowitej zagłady. Po tych zajściach miasto straciło na znaczeniu. Jednak niedługo poóźniej odżyło sukiennictwo i browarnictwo.
dodane na fotoforum:
