Był rok 1886, 2 lipca, uroczystość Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny. Przed południem, na łączce zwanej „Nad Dołkiem”, na stokach Kiczory pasł bydło niejaki Wojciech Stefko z Przyłękowa, człowiek niezmiernie pobożny, a zarazem dotknięty wielkim nieszczęściem – chorobą i ślepotą swej jedynej córki – Marysi. Modlił się o jej zdrowie ustawicznie i także tu, na tej polanie przy bydle. W pewnym momencie zmorzył go sen, jak później zrelacjonuje to wydarzenie jego sąsiad: „na słoneczku we dnie legnął i zasnął”. W tymże śnie, jak na jawie ukazała mu się Matka Boska i poleciła pasterzowi, aby zbudował Jej kaplicę. Obiecała równocześnie uzdrowić jego chorą córkę. Po przebudzeniu się Wojciech Stefko opowiedział swój sen innym pasterzom, wskazując znajdujące się opodal miejsce, gdzie według życzenia Matki Bożej miała stanąć kaplica. Wieść o widzeniu Stefki rozeszła się szybko, a łączkę wybraną przez Matkę Boską zaczęli nawiedzać ludzie. Tymczasem realizacja budowy kaplicy napotykała na trudności z braku funduszów i przeszkód ze strony proboszcza żywieckiego ks. Manieckiego. Najpierw więc Stefko przy pomocy sąsiadów postawił małą, prostą kapliczkę z obrazem Matki Bożej Częstochowskiej i Pana Jezusa Nazareńskiego. Rankiem kiedy przybyli do niej ludzie ujrzeli opodal obszar pokryty „białym puchem” jakby śniegiem. Było to tym bardziej dziwne, gdyż był lipiec. Puch ten pokrywał teren przypominający kształt kaplicy, ale dużo większej (obecnego kościoła). Dzięki temu wszyscy uwierzyli, że Matka Boża życzy sobie, by na tym miejscu powstało sanktuarium ku Jej czci. Przy wbijaniu słupa pod kapliczkę obok pojawiła się krystalicznie czysta woda, której przedtem nie było. Uzdrowiła ona Marysię, córkę Wojciecha Stefki, gdy ją w tej wodzie obmyto. Odzyskała wzrok i zniknęły wrzody na jej ciele. Woda ta przywróciła zdrowie także proboszczowi żywieckiemu ks. Manieckiemu, co miało spowodować, że odtąd stał się zwolennikiem budowy kościółka na górze przyłękowskiej.