KLASZTOR HIERONIMITÓW W LIZBONIE

Klasztor Hieronimitów w Lizbonie, czyli Mosteiro dos Jeronimos, to jeden z największych zabytków i najciekawszych atrakcji turystycznych Lizbony. Klasztor Hieronimitów w Belem zachwyca tysiące turystów z całego świata każdego roku i nie przypadkowo! Zwiedzanie Lizbony, nie zobaczywszy tego klasztoru, traci wiele na swojej ciekawości. Klasztor Hieronimitów, leżący w dzielnicy Belem, silnie związanej z portugalską kartą Wielkich Odkryć Geograficznych, to jeden z dwóch zabytków Portugalii, położonych w Lizbonie, a wpisanych na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO. Klasztor Hieronimitów jest jednocześnie jednym z najpiękniejszych i najwspanialszych przykładów stylu manuelińskiego, z którego słynie Portugalia.
Jest to jedna z pozycji obowiązkowych do zobaczenia dla wszystkich odwiedzających Lizbonę.
Początków budowy Klasztoru Hieronimitów można szukać w 1496 roku, kiedy to król Manuel I wystosował zapytanie do Stolicy Apostolskiej z prośbą o pozwolenie na budowę klasztoru przy brzegu rzeki Tag. Jednym z motywów budowy Klasztoru Hieronimitów było stworzenie panteonu dla rodu Avis-Beja, którego to król Manuel I był pierwszym monarchą.

Klasztor zastąpił kościół, który istniał w tym miejscu i był dedykowany Najświętszej Marii Panny z Belem, a w którym to mnisi z Zakonu Chrystusa zapewniali duchową opiekę dla marynarzy i żeglarzy. Budowa Klasztoru Hieronimitów rozpoczęła się w 1501 roku i została zakończona ponad 100 lat później. Budowa klasztoru w dużej mierze została sfinansowana z zysków, które pochodziły z handlu przyprawami sprowadzanymi z basenu Oceanu Indyjskiego.
Klasztor ma ponad 300 metrów długości i jest on wykonany w większości z wapienia. Przy budowie klasztoru pracowało kilku architektów: Diogo de Boitaca (1460-1528), João de Castilho (1475-1552), Diogo de Torralva (1500-1566) i Jerónimo de Ruão (1530-1601). Powstały obiekt jest uważany za perłę stylu manuelińskiego w Portugalii i jedno z najważniejszych dzieł w architekturze portugalskiej. Król Manuel I wybrał Zakon św. Hieronima, nazywany również Hieronimitami, do opieki nad powstałym klasztorem, stąd też obecna nazwa – Klasztor Hieronimitów. Zakon Hieronimitów zajmował klasztor do 1834 roku, kiedy to nastąpiła kasacja zakonów w Portugalii.

W 1604 roku klasztor został ogłoszony królewskim panteonem przez króla Filipa II Portugalskiego. W 1640 roku wybudowano klasztorną bibliotekę. W 1675 roku regent Piotr podarował klasztorowi srebrne tabernakulum, które zostało umieszczone w ołtarzu głównym, a które można oglądać do dziś. W tym samym wieku w klasztorze stworzono groby króla Sebastiana oraz Kardynała Henryka. Pod koniec XVII wieku w klasztorze przeprowadzono szereg prac, w których dodano drewniane, rzeźbione elementy w kaplicach. W XVIII wieku zmieniono również zakrystię. Ważne jest to, że klasztor w dużej części przetrwał tragiczne trzęsienie ziemi z 1755 roku, które poważnie zniszczyło większą część Lizbony.
W XIX wieku mnisi opuścili klasztor, a kościół przylegający do klasztoru zaczął pełnić funkcję kościoła parafialnego nowej parafii – Belem. Od 1860 roku rozpoczęły się prace remontowe w klasztorze pod przewodnictwem Rafael Silva e Castro. Usunięto wtedy m.in. mały zbiornik wodny na terenie krużganków. Między latami 1867-1878 fasada kościoła otrzymała swój obecny wygląd. W 1894 roku umieszczono w klasztorze nagrobki Vasco da Gama i Luisa de Camoes. Pod koniec XIX wieku umieszczono w klasztorze Muzeum Przemysłu i Handlu, a od 1900 roku kolekcję Portugalskiego Muzeum Etnologicznego.

W 1907 roku Klasztor Hieronimitów został ogłoszony zabytkiem narodowym. W poł. XX wieku umieszczono w kościele nowe witraże, a także przeniesiono groby Vasco da Gama i Luisa de Camoes na obecne miejsca. W 1983 roku klasztor zostaje wpisany na listę zabytków UNESCO wraz z pobliską Wieżą Belem. Dziś Klasztor Hieronimitów jest jednym z najczęściej odwiedzanych zabytków w Lizbonie i jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych w całej Portugalii.

dodane na fotoforum: