(3)
. . . to duże kontrolowane ognisko. Słowo to pochodzi od celtyckich słów „bone fire” określających święto, podczas którego, dla odstraszenia złych duchów, palono zwierzęce kości.
W różnych częściach świata tradycja rozniecania dużych ognisk kojarzona jest
z różnymi wydarzeniami. W Wielkiej Brytanii noc Bonfire kojarzy się z rocznicą stracenia Guy’a Fawkes’a. W Sussex święto to kojarzy się z egzekucją protestanckich męczenników.
W Irlandii Północnej Bonfire obchodzi się w rocznicę bitwy pod Boyne. W USA Bonfire obchodzi się na zakończenie święta Homecoming. W niektórych regionach kontynentalnej Europy podobne święto obchodzi się 24 czerwca na pamiątkę namaszczenia Jana Chrzciciela. Rytuał ten wywodzi się jednak z pogańskich obchodów przesilenia dnia i nocy. (W Polsce- płonące wianki na rzekach).
W Japonii wielkie ogniska nazywane „bon-bi are” rozpala się by powitać powracające duchy przodków.
Popioły z ognisk Bonfire zabiera się do domu by podtrzymywać ogień w sercach rodziny i przynieść domowi szczęście. Według legend mieszkańcy baśniowych światów nie potrafią sami krzesać ognia, więc ogniska Bonfire to dla nich jedyna okazja by zanieść ogień na tamten świat, gdzie będzie podtrzymany przez kolejny rok- do następnego święta Bonfire.
Tradycyjnie ognisko Bonfire powinno rozpalić się z dziewięciu rodzajów drewna (jarzębiny; drewno opałowego z domu; bzowiny; topoli; dębiny, jałowca; ostrokrzewu; cedru i drzewa jabłoni). Czasami do ogniska dorzucano drzewo sosnowe. Tradycja ta zanikła w wyniku trudności ze zdobyciem drewna. W obecnych czasach noc Bonfire to noc pełna fajerwerków i szalonej zabawy.
https://irlandiapolnocna.w.interia.pl/
