(0)
Brzozy bielsze niż zwykle nad zaspami pól,
Wykrzyknik wroni na mroźnym bezruchu
Stękanie starych drzew nastroszonych szronem –
Wszystko jest ciszą…
Tak mi się śniłaś ziemio zostawiona,
W wielkim błękicie i bieli po kres,
Do takiej ciebie wyciągam ramiona
I myśli drżące od łez.
Te dymy, co się nie snują już dawno,
Krzyże przy drogach, których przecież nie ma,
Zakracze czasem dwustuletni gawron
I lekko zadrży coś na skraju cienia
Ta grudka ziemi - ona wciąż pamięta
Ślady stóp, które nie przestały tęsknić
- Ona na zawsze pozostanie święta
Jest żywą tkanką, co pod śniegiem tętni.
dodane na fotoforum:
jairena 2010-02-24
...sen Twój Poetesso niezwykle realny, który w pięknym słowie przekazany- odbieram wszystkimi zmysłami:)
Kłaniam się Ewo Tobie ...a tej grudce ziemi, jako żywej tkance - oddaję szacunek!
dryjada 2010-02-27
Ewo...jak Ty potrafisz barwami słów namalować tęsknotę.... Jest tak plastyczna, widoczna, dotykalna...odbieram ja wszystkimi zmysłami...stopami również...
Pozdrawiam .
wladzia 2010-02-28
zimowa,piękna przejmująca nostalgia - dobrze że choć czasem zaistniejesz na garnku (ostatnio bardzo,bardzo rzadko) i już podnosisz rangę tego portalu - bardzo,bardzo serdecznie i ciepło Cię pozdrawiam
i już tęsknię za następnym Twoim wejściem - miłych dni........
malin 2010-03-06
....Grudka Twej ziemi w ręku ,świeci nawet po ciemku..
Witaj kochana Ewciu:******
Cieszę się , że o nas nie całkiem zapomniałaś:)
Ja też nie zawsze mam czas na przyjemnoś jaką dla mnie jest kontakt z garnkowiczami.
Pozdrawiam Cię bardzo gorąco, życząc dalszej weny twórczej:**
tobieja 2010-03-08
cudne jak wszystkie:)**wspaniały przekaz wrażliwej osoby...pozdrawiam Agata:)))
