(0)
Pawle, marna gałązko winnicy Pana Boga,
Lokatorze ulicy, co nie wchodź po zmroku,
A przecież biło serce, wołała cię droga,
Miałeś koc i poduszkę i drżący niepokój.
Tereso, rajski ptaku ziemskiego ogrodu,
O dłoniach rozbieganych po powszednim stole,
Z oczami tak ciemnymi jak fiolet zachodu,
Z sercem co bić nie chciało, choć powinno boleć.
Bożeno, rozpędzona po wybiegu życia,
Co nawet nie wiedziałaś kiedy to się stało,
Stało się i zdziwienie zastygło w źrenicach,
I musiało się poddać zaskoczone ciało.
Broniu, Ty oswajałaś Ją odkąd pamiętam,
W Różańca koralikach zgody poszukałaś,
Byłaś słonecznie ciepła i już tutaj święta,
Ładnie żyłaś, a później ładnie umierałaś.
Odeszła z wami połać mojego uśmiechu,
Tyle serca się błąka po waszych mogiłach,
I przez żałobę po was idę bez pośpiechu,
Tak bym mogła powiedzieć, że na pewno żyłam.,
wladzia 2008-03-08
Jesteś niezrównana - przechodząc po wszystkich moich ulubionych coś mi kazało zaglądnąć jeszcze raz do Ciebie i nie zawiodłam się - przepięknie żegnasz swoich bliskich - przepiszę znowu ten wiersz by go okazać innym - dziękuję i do jutra,miłej niedzieli
jairena 2008-03-08
Każde odejście inne, a jednak takie samo... ponad 3 lata temu odeszła moja najserdeczniejsza przyjaciółka, a ja nadal nie umiem zrozumiec dlaczego. Odeszli moi rodzice, odeszło wielu przyjaciół, coraz więcej ich ubywa a Anity odejście jest niezrozumiałe...Tak prosto a tak wzruszająco i tak bogato w uczucia przedstawiłaś każdą historię, a na obrazie tylko grób centralny... Ewo , śnijmy o tych co odeszli, póki przychodzą do nas w snach, póty nie przerywamy wspomnień. Dziekuję!
