Kościół klasztorny w Hebdowie.....

Ponorbertański zespół kościelno-klasztorny usytuowany jest na wzgórzu, w malowniczym zakolu Wisły niedaleko Nowego Brzeska. Należy do najcenniejszych pomników architektury średniowiecznej i nowożytnej w Małopolsce. Warto dodać, że jest drugim – po tynieckim – najstarszym założeniem klasztornym w Małopolsce.

Zakonników do wsi Hebdów sprowadzili z czeskiej miejscowości Strahov (koło Pragi), za zgodą księcia Bolesława Kędzierzawego, dwaj rycerze: Szczeżysław i Wrocisław w połowie XII wieku. Nie wiemy, jak przedstawiał się ich pierwszy kościół, ale prawdopodobnie była to drewniana budowla. Ceglaną świątynię, która przetrwała do dziś, zbudowano sto lat później, około połowy XIII wieku.

Rozbudowę niewielkiego, XIII-wiecznego kościoła i klasztoru rozpoczął w drugiej połowie XVII wieku opat Melchior Olszewski. Do prezbiterium od wschodu dobudowano kaplicę oratoryjną, korpus kościoła przebudowano na trójnawowy, zakończony dwiema wieżami oraz wzniesiono murowane budynki klasztoru. Prace we wnętrzu kościoła trwały jeszcze w XVIII wieku i wtedy powstała późnobarokowa dekoracja malarska oratorium oraz ołtarz główny. Najstarszą częścią kościoła jest prostokątne prezbiterium pochodzące z drugiej połowy XIII w. Zamykająca je od wschodu kaplica oratoryjna zbudowana została na planie kwadratu z trzema apsydami i nakryta kopułą z latarnią. Wnętrze kopuły pokrywa bogata dekoracja stiukowa oraz malarska autorstwa Andrzeja Radwańskiego, przedstawiająca osiem błogosławieństw, cztery kontynenty i muzykujące anioły. Polichromię tę przemalował w 1881 r. Franciszek Radwan, ale odsłonięto ją w trakcie prac konserwatorskich w latach 1989-2000.

Barokowy ołtarz główny zdobiony jest lustrami oraz ciekawą techniką marmoryzacji malowanych na srebrze. W niszy nad ołtarzem znajduje się drewniana figura Matki Bożej z Dzieciątkiem, pochodząca z ok. 1400 r., zasuwana barokowym obrazem Przemienienia Pańskiego. Czczony od wieków i słynący łaskami wizerunek jest skarbem hebdowskiej świątyni. Przy arkadzie otwierającej się na ołtarz główny stoją złocone rzeźby św. Norberta – założyciela zakonu, i św. Augustyna, na którego regule opiera się życie norbertanów