Samotność

Otaczamy się ludźmi a w głębi duszy czujemy się samotni. Ta bezradność jest wszechobecna,nie możemy zrobić żadnego kroku wprzód czy w tył..Uwielbiamy sobie stwarzać problemy. Jest nam źle kiedy jest dobrze. Nie potrafimy być szczęśliwi. Wydaje się,że zawsze czegoś brakuje,że możemy być macho w dwóch wersjach damskiej i męskiej, że możecie mi pokazać środkowy palec a z przyjemnością się wypniemy czy zadać nam ból, który będzie działał na nas jak pancerz. Kiedy mamy wszystko to,czego potrzebujemy do normalnego funkcjonowania nie uświadamiamy sobie cierpień drugiego człowieka.
Myśl egoistyczna jest prosta i przyjemna : najlepiej zrobić tak,żeby nam było dobrze. Dlaczego to robimy ? Bo boimy się cierpienia,bólu,smutku, tego wszystkiego co w naszym szczęśliwym życiu składa się na czynnik macho.Jednakże kiedy zostajemy zranieni, doceniamy to, jak żyliśmy szczęśliwie w pełnym blasku słońca i barw, kiedy nasze życie dla innych mogłoby stać się tylko bajką.Wracamy do momentów,które uznawaliśmy za błahostki,tęsknimy do osób,które utraciliśmy i kochaliśmy, wszystko przestaje się liczyć tylko chęć przeniesienia się w czasie lub odwrócenia słów liczy się ponad wszystko..

Przychodzi szara rzeczywistość, brak nadziei, brak ludzi, brak miłości..robimy bilans i nie chce nam się żyć bo nasze życie jest wybrakowane aniżeli wypełnione tym, czego wcześniej nie potrzebowaliśmy..