Nie ma mnie dla poważnych dyskusji.
Nie ma mnie dla myśli, które trzeba zebrać i ustawić tak, by miały sens.
Spływa po mnie czas. I jesień taka bliska. Pachnie melancholią. Zaproszenie pisze depresja.
Za dużo mnie. Piszę, piszę, piszę. Zapominam mówić.
Uciekam od słów. Dobrze mi samej z sobą. Na tyle mi dobrze, na ile nie muszę tłumaczyć się z minorowych tonów. A gdy już tonę się w nich to myślę, że dobrze byłoby zagadać, przegadać, rozłożyć na słowa, zgłoski, fonemy...

Brzmieć. I patrzeć jak fontanną się wyperlają , a potem zapadają we mnie spokojem.

W gardle rozpychają się strachy.
Szafka kuchenna uśmiecha się wszechmocnie i z pobłażaniem.
Na biurku woda z cytryną w brązowej wysokiej szklance.
Znieczulam się muzyką...

I want run
I want hide
I only want to live
To live my life...


/ja-sama/

https://youtu.be/98WJjzOtYdQ