Monte Cassino

Klasztor na Monte Cassino

W 529 r. Benedykt z Nursji założył na wzgórzu opactwo - siedzibę zakonu benedyktynów. Miejsce klasztoru znajdowało się na dawnej siedzibie świątyni Apollina. Benedykt zniszczył starą budowlę i poświęcił miejsce Janowi Chrzcicielowi. Napisał swą słynną "Regułę zakonu", która określa trzy podstawowe obowiązki mnicha: modlitwę, czytanie i pracę fizyczną. Reguła ta stała się zbiorem zasad życia zakonnego i obowiązuje w całej zachodniej Europie.

Strategiczne położenie klasztoru na Monte Cassino, niedaleko ważnej drogi łączącej Rzym z Neapolem, sprawiło, że wielokrotnie stawał się on celem ataków. W 584 r. Lombardowie zdobyli wzgórze i wygnali mnichów do Rzymu. Mnisi powrócili do swojej siedziby w 718 r., ale już w 883 r. wzgórze zdobyli Saraceni, niszcząc doszczętnie klasztor. Klasztor odbudowano dopiero w XI w. pod przewodnictwem opata Dezyderego (przyszłego papieża Wiktora III). W okresie średniowiecza opactwo stało się swoistym centrum kultury : założono bibliotekę, a mnisi stali się znani ze swoich manuskryptów. Kościół na Monte Cassino został konsekrowany przez papieża Aleksandra II w 1071 r., a w 1321 r. papież Jan XXII podniósł ten kościół do rangi katedry i zakończył niezależność zakonu od władzy papieża. W 1349 r. opactwo nawiedziło trzęsienie ziemi, niszcząc część zabudowań, a w 1799r. wzgórze zdobyły wojska Napoleona. Od 1866 r. klasztor jest pomnikiem narodowym. Podczas II wojny światowej klasztor został doszczętnie zniszczony podczas bitwy pod Monte Cassino. Sporo archiwalnych dokumentów zdołano uratować, wywożąc je do Watykanu. Po wojnie rząd włoski odbudował klasztor, a papież Paweł VI konsekrował bazylikę w 1964 r.
(Z SIECI)