:))))

Kościół katolicki w Rakoniewicach został wzniesiony w latach 1797 – 1805 przez Ewę Zakrzewską, wdowę po kasztelanie santockim, dziedzicu Rakoniewic. Od początku patronem rakoniewickiego kościoła był św. Marcin. Później wezwanie rozszerzono o drugiego patrona – św. Stanisława biskupa.

Na przełomie lat 1914/1915 kościół został całkowicie przebudowany i powiększony przez znanego architekta wielkopolskiego Rogera Sławskiego przy współudziale Stanisława Wojciechowskiego (budowniczego z Rakoniewic). Dobudowano prezbiterium, obie zakrystie oraz nawę poprzeczną (transept) z dwoma ołtarzami. Zakrystia od strony północnej została zaadaptowana pod lożę, w której podczas nabożeństw zasiadali m.in. fundatorzy przebudowy kościoła.

Przez przebudowę kościół zatracił cechy zabytkowe. Styl orientowany, pseudobarokowy, jednonawowy z transeptem. Obniżono wieżę do kalenicy dachu, dwukondygnacyjna fasada kościoła została ozdobiona kolumnami jońskimi (styl pseudo-barokowy), który przypomina nieco piękny kościół Wizytek w Warszawie. Wrażenie pulsowania elewacji zwiększają jeszcze kierowane (przerywane) gzymsy. Warto pamiętać, że Polacy pod zaborem pruskim utożsamiali styl barokowy z architekturą polską, niejako w opozycji do neoromańskiej lub neogotyckiej, którą preferowali Prusacy.

Fundatorem rozbudowy kościoła był hrabia Marceli Czarnecki (ostatni dziedzic Rakoniewic w latach 1899-1938). Przebudowany i powiększony kościół parafialny pod wezwaniem św. Marcina został konsekrowany w 1924 r.; otrzymał drugiego patrona – św. Stanisława biskupa.

W 1939 r. kościół zamknięto i przeznaczono na magazyn wojskowy. 25 stycznia 1945 r. – Rakoniewice zostają wyzwolone spod okupacji niemieckiej. Zaraz po tym kościół wznowił swoją działalność. Pierwsze msze św. w odzyskanym kościele odprawiał ks. Jan Pietrzak.

W 1957 r. przeprowadzono elektryfikację kościoła, którą wykonał inż. Józef Mania (syn Marcelego długoletniego organisty).

W 2005 r. staraniem Burmistrza Rakoniewic kościół został wzbogacony o oświetlenie zewnętrzne.

Wnętrze kościoła

Ołtarz główny wykonany jest z wielokolorowego marmuru włoskiego. Umieszczony w nim obraz olejny „Wskrzeszenie Piotrowina” jest kopią obrazu z Fary Poznańskiej Szymona Czechowicza. Kopię wykonał poznański artysta malarz Franciszek Zygart około 1915 r. na zamówienie Marcelego hr. Czarneckiego.

Na prawo od obrazu „Wskrzeszenie Piotrowina” sklepienie prezbiterium ozdobione jest freskiem, który przedstawia scenę zabójstwa św. Stanisława biskupa. To jak i pozostałe malowidła zdobiące sklepienie kościoła wykonali w latach 50-tych XX w. bracia Teodor i Stanisław Szukałowie z Opalenicy – specjalizujący się w malarstwie sakralnym.

Po lewej stronie prezbiterium nad lożą znajduje się obraz olejny przedstawiający św. Marcina patrona kościoła. Obraz został namalowany w 1861 r. przez Stanisława Edwarda Czarnikowa, malarza obrazów religijnych i konserwatora zabytków z Poznania. Na obrazem część sklepienia prezbiterium ozdabia fresk przedstawiający św. Marcina na białym koniu.

W loży, która znajduje się po lewej stronie ołtarza głównego umieszczone zostały herby rodów szlacheckich, których członkowie wchodzili w związki małżeńskie z Czarneckimi.

Po obu stronach nawy poprzecznej znajdują się ołtarze boczne ozdobione obrazami: Matki Boskiej Częstochowskiej – Królowej Polski i św. Anny. Wnętrze kościoła ozdabiają piękne stacje Męki Pańskiej w marmurowym obramowaniu, projektu architekta poznańskiego A.Ballenstaedta.

W kościele znajdują się również Krucyfiks z XVIII w., Rzeźba Chrystusa zmartwychwstałego o charakterze ludowym, pomalowana w 1860 r. Lichtarze cynowe: sześć pochodzi z ok. połowy XVIII w., szesnaście z 1841/42; dwa z 1854 r
(Z NETU)