Wielki piątek

On przyszedł na świat
jako człowiek,
stąpał po świecie małymi stópkami.
Choć był bogaczem,
wiódł życie ubogie,
dorastał jak my, między dzieciakami.

Aż nadszedł czas mądrości objawienia,
(śladami jego każdy z nas dziś stąpa)
W słowach Jezusa szuka odkupienia,
każda postać, potężna i wątła.

Rozsypał ziarna chroniąc przed zniszczeniem,
podlewał słowem, karmił czynami,
później osłonił swym ciałem co wzrosło...
I nie dał spalić, słońcu promieniami.

Niejeden ślepiec szedł za jego głosem,
szukając światła w swojej ślepocie.
Ten przebłysk wiary Bożej miłości,
ukryty w Jezusa głosie.

Jak echo w ludzkie serca przenikał,
naprawiał rozumy(te obłąkane),
głos jego kruszył najtwardsze mury,
słowa stawiały kościołów ścianę.

I tłumy ludzi karmione chlebem,
co siłą Bożą sie rozmnożyły,
każda kruszynka z Jezusa stołu,
dawała pogodę w duchu i siły.

Gdy usiadł do stołu,
ze swymi uczniami,
wiedząc że nadszedł dzień odkupienia,
połamał chleb, zmieniając w ciało,
a wino w krew, symbol zbawienia.

Koroną cierniową głowę odziano,
co oczy krwią zalewała,
na plecy, biczem pocięte ciało,
krzyż położyła mu ludzkość cała.

Potem gwoździami stopy, dłonie przybito,
do krzyża,
symbolu mej wiary.
Tylko nieliczni w tłumie płakali,
gdy odszedł odkupić świat cały.

Zmartwychwstał,
jak sam to powiedział,
przełamał chwile zwątpienia.
A nam zostawił światło nadziei,
krzyż naszego zbawienia.

Do dziś chodzimy śladami Jezusa,
od chrztu co z grzechu obmywa,
tak od początku aż do końca,
prowadzi nas miłość prawdziwa.