Magnolia

Pięknie wiosną słońce świeci,
W jego blasku lśni przyroda,
Wkrótce już magnolia w kwieciu,
Memu oknu krasy doda.

Kwiat jak listek byt zaczyna,
Z czasem się w wrzeciono zmienia,
Lecz gdy pękać rozpoczyna,
Kształt swój zbliża do lilienia.

Piękne sprawia to wrażenie,
Gdy na drzewie kwitną lilie,
Moim płonnym jest marzeniem,
By zostały do wigilii.

Oba okna w moim domu,
W magnoliowym kwieciu toną,
Tak po prostu nie od dzwonu.
Piękna stały się ikoną.

Kwiat w różowo-białe barwy,
Zmienia się aż do fioletu,
Przy zieleni swej kokardy,
Jakby znaleźć chciał odwetu.

Lecz nie w barwach tkwi to piękno,
Ale w kwiatów jej powabie,
Na ich widok serca miękną,
Biją jakby trochę słabiej.

Trzeba wzrok nasycić pięknem,
Póki mamy tą sposobność,
Bo choć kwiat opadnie z wdziękiem,
Drzewo straci swą powabność.

Nikt nie spojrzy w jego stronę,
Gdy już zgubi urok dawny,
Z liści będzie mieć koronę,
To przy świerku wystrój żadny.