PAMIĘCI IRENY SOLSKIEJ 1875  - 1958

Irena Solska to pseudonim, urodziła się jako Karolina Poświk. Matka, projektantka tkanin i porcelany, chciała, by córka poszła w jej ślady. Nie udało jej się jednak powstrzymać dziewczyny w dążeniu na scenę. Na debiut ostała od razu główną rolę i już wtedy pokazała, że ma talent. Potem było już tylko lepiej. Była świetna zarówno w rolach tragicznych jak w komedii. Żyła sztuką i potradiła tę pasję przekazać widowni, na scenie budowała takie napięcie, że wystarczało jej jedno słowo, by publiczność doprowadzić do płaczu. Solska była żywym dowodem, ze uroda jest bez znaczenia. Od dziecka słyszała, że jest brzydka i… była brzydka – za duży garbaty nos, za wysokie czoło, kryte pod włosami, za szerokie usta, oczy w „owsianej” oprawie… A mimo to posiadała taki erotyczny czar, że mężczyźni dosłownie zabijali się o nią. Dla niej miłością życia był…. mąż Ludwik Solski, również genialny aktor. W małżeństwie, niestety, mniej wielki. Irena dosłownie go wielbiła jako Mistrza, on… nieustannie ją krytykował, rzekomo dla jej dobra. W kilka lat po ślubie odkryła, że ma dziecko na boku, urodzone już po ich ślubie. Przeżyła szok, ale uczepiła się nadziei, ze może on chce dziecka, że jeśli urodzi mu dziecko, uratuje małżeństwo. Nie uratowała. Kiedy Irena oczekując porodu wypoczywała na wsi u ciotki Solski pojechał sam zrelaksować się do Zakopanego. Tam poznał swoją późniejsza następną żonę i wybrał się z nią na wakacje za granicę. Co prawda wrócił jeszcze do Ireny, ale małżeństwo wkrótce się rozpadło. Gwiazda triumfująca na scenie nigdy nie zaznała szczęścia prywatnie. Nie udał się jej romans z Witkacym, ani drugie małżeństwo z urzędnikiem Leonem Grosserem, ani próba ułożenia sobie życia na starość z ziemianinem Osmolskim. Los stopniowo odebrał jej wszystko – z powodu Parkinsona musiała zrezygnować ze sceny, jedyna córka zamieszkała za granicą, jedyny wnuk został rozstrzelany „z wyroku”AK. Żyla długo , coraz bardziej samotna i nieszczęśliwa. Odeszła w marcu 1958 roku.