Jeszcze śpiąc czułam jak narasta w mojej głowie wibrujący ból . Narastał coraz bardziej by zanim otworzyłam oczy osiągnąć max…… czuję się zmęczona. Teraz z obniżonym nastrojem unikam kontaktu z kim kolwiek, boję się stanąć na ziemi innej niż podłoga mojego pokoju. Spowalniam z wykonaniem takich zadań, jak kąpiel, wstanie z łóżka, rozmowa z drugą osobą. Dzisiejsze nastawienie do całego świata i ludzi mam bardzo negatywne, budzi strach, macha do mnie powykrzywianymi kończynami, gałęzie wplata we włosy, język przybija do ściany Brrr...
Wewnętrznie gdzieś tam w środku bardzo się spinałam by wstać z łóżka i zacząć egzystować. Zdecydowanie i szybko otworzyłam okno, a za nim wiatr ,kołysze wierzchołkami drzew , a one ocierają się o siebie, albo splatają ze sobą, wydając przy tym niepokojące dźwięki. Słychać jest jakby lament, jakby zawodzenie, tajemnicze pojękiwania, pomruki, trzaski, uderzenia... Muzyczne zawodzenie zmienia się , czasami łagodnieje, przechodzi w cichutki szelest, czasami wzmaga się i z nową siłą targa koronami drzew. Drgające powietrze wydaje na przemian wysokie i niskie dźwięki, łoskocząc nieprzyjemnie mój zmysł słuchu...
- Zamknij okno, wieje chłodem – usłyszałam za plecami - No cóż, samo życie.. A samopoczucie niestabilne ,chwieje się od podmuchu słów. [cisza]
- Co czujesz?:
- Spokój.
- Gdzie jesteś?
- Tu …..tylko…bez sensu. Jestem tu, stoję przy oknie…. Jakoś tak…niebo jest takie…
- A gdybym tak zrobił kawkę ?.... Słowo na dźwięk którego wykwita na mych ustach szeroki uśmiech zwłaszcza z rana
- Tak, tak , oczywiście …O tak bardzo proszę ……….
Po tej gonitwie myśli i słów przyszedł czas uspokojenia, zastygnięcia bez żadnego czynu.
Szkoda, że życie nie składa się tylko z samych przyjemności