(2)
Znaki rozpoznawcze pielgrzyma
Każdy pielgrzym ma dwa znaki rozpoznawcze. Pierwszy to paszport (credencial), który można dostać np. w punkcie startowym. Dzięki paszportowi można zatrzymać się w przygotowanych schroniskach, przede wszystkim jednak jest on miejscem na pieczątki potwierdzające przebycie kolejnych odcinków. Na ich podstawie, u celu, pątnik dostaje compostelę, czyli zaświadczenie o odbyciu pielgrzymki Drogą św. Jakuba - obowiązujące minimum to 150 km przebyte pieszo albo 200 km przejechane rowerem (drogę św. Jakuba można również przemierzyć konno).
Znak drugi to muszla, taka jak oznaczenie szlaku, przyszyta na przykład do plecaka. Muszla oznacza wędrówkę na koniec świata, a dawniej, zanim pojawiły się paszporty, były także dowodem przebycia drogi. Nie dla wszystkich kończyła się ona bowiem w Santiago de Compostela. Większość pielgrzymów wędrowała jeszcze kolejne trzy dni, na wybrzeże Atlantyku do miejscowości Fisterra.
W dawnych czasach uważano, że to koniec całego świata (łac. finis Terre), za którym ciągną się już tylko nieznane wody. Pątnicy obmywali się w nich i po spaleniu szat, w których wędrowali, wkładali nowe, co miało być symbolem końca dawnego i początku nowego życia. Jako dowód, że rzeczywiście to zrobili po dotarciu w to miejsce, zabierali z plaży muszlę.
