BATALHA

MOSTEIRO de SANTA MARIA da VICTORIA(Opactwo Matki Bożej Zwycięskiej)
Wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Ludzkości UNESCO w 1983 roku jest symbolem dumy narodowej Portugalczyków i demonstracją potęgi tronu Portugalii. Bogactwo dodatków w postaci zdobień i elementów stylu manuelińskiego architektury klasztornej jest obok opactwa Hieronimów w Belem najjaskrawszym przykładem jak artyści i inżynierowie tego kraju \"przetrawiali\" w oryginalny, a czasem można powiedzieć kapryśny sposób elementy mauretańskie, gotyckie, renesansowe a nawet indyjskie. Renesans portugalski wyznaczył w swoich budowlach (Batalha, Belem) oryginalne i zupełnie wyjątkowe miejsce elementom morskim albo związanym z nawigacją i podbojami kolonialnymi, jak liny, zwinięte żagle, muszle, długowłose algi, koralowce, telluria, karczochy (bo marynarze zabierali ze sobą karczochy, aby ustrzec się przed szkorbutem).
ZARYS HISTORYCZNY
Zespół klasztorny w Batalha został ufundowany i wybudowany dla upamiętnienia zwycięskiej bitwy pod Aljubarrotą, w wyniku której Portugalia obroniła swoją niezależność od Kastylii. Wraz ze śmiercią króla Ferdynanda w 1383 roku wygasła główna linia książąt Burgundzkich, a jej odrodzenie poprzedził okres spisków organizowanych przez rozmaite frakcje polityczne związane z walką o tron Portugalii. Wdowa po Ferdynandzie - Eleonora Teles, wydała córkę Beatrice za Jana I Kastylijskiego, popierając tym samym jego roszczenia do portugalskiego tronu. Jan de Avis, przyrodni brat Ferdynanda z nieślubnego łoża, włączył się również w walkę o tron.
14 sierpnia 1385 roku armia Kastylii starła się z portugalską, dowodzoną przez Jana de Avis w bitwie na polach pod Sao Jorge - kilka kilometrów od Aljubarrotą i od dzisiejszego Batalha. W obliczu przewagi ilościowej wroga, wódz portugalski oddał się w opiekę Matce Bożej, ślubując w razie zwycięstwa wybudowanie wspaniałego kościoła pod jej wezwaniem. Tak też się stało. Zaś Jan de Avis (1357-1433) został królem Portugalii jako Jan I Wielki (1385-1433).
Gospodarzami klasztoru od roku 1388 do 1834 roku, czyli do momentu kasaty zakonu byli Dominikanie. Budowa klasztoru trwała w latach 1385-1517 i objęła ramami czasowymi rządy 7 królów portugalskich. Pracami przy wznoszeniu kompleksu kierowało w tym okresie 15 architektów. Pierwszym był Afonso Domingues. Kompleks opactwa opiera się na siedmioczęściowym założeniu o długości 178 m i szerokości 137 metrów. Trzęsienie ziemi z 1755 roku poczyniło tutaj znaczne zniszczenia. Prace zabezpieczające i renowacyjne nad obiektem zapoczątkował król Ferdynand II (1816-1885) w roku 1840, kilka lat po usunięciu stąd Dominikanów. W roku 1907 uznano klasztor za zabytek narodowy, w 1980 roku opactwo stało się muzeum.
Na pierwszym planie pomnik konny Nuno Alvares Pereiry, królewskiego dowódcy bitwy pod Aljubarrotą. Pomnik wykonano w 1968 roku.