SANTAREM

Te żyzne ziemie nad Tagiem w starożytności zamieszkiwali Luzytanowie, kolonizowali Fenicjanie, a w czasach rzymskich w I wieku p.n.e. powstała tu kolonia Scallabis Praesidium Julium, za Oktawiana Augusta nazwę osady przemianowano na Scalabicastrum. Pełniła ona rolę centrum administracyjnego jednego z trzech dystryktów, na które podzielono Luzytanię. Po upadku Rzymu zadomowili się tutaj Wizygoci, którzy z kolei zostali podbici na początku VIII wieku przez Arabów. W czasach rządów muzułmanów Santarem stało się silnym gospodarczo miastem-twierdzą, uważanym za nie do zdobycia. W 1147 roku Santarem zostało odbite z rąk Arabów przez króla Afonso I Henriquesa, jednak muzułmanie jeszcze kilkakrotnie próbowali powrócić na tę ziemię, lecz ostatecznie zostali odparci w 1184 roku (najazd Almohadów). W XIV i XV stuleciu zbierał się tutaj portugalski parlament (Cortes), przez co odgrywało poważną rolę na arenie politycznej i gospodarczej ówczesnej Portugalii. Następne wieki przyniosły utratę znaczenia i spadek prestiżu miasta. Duże straty wśród ludności i zabudowy miasta spowodowały trzęsienia ziemi w XVI wieku i w 1755 roku. Santarem ożywiło się dopiero po doprowadzeniu linii kolejowej w roku 1861.