(4)
Kombornia - po niedawnym remoncie generalnym, rezydencja w Kombornii jawi się jako piękny przykład staropolskiego dworu szlacheckiego o tradycjach obronnych. Niestety wiele publikacji dopuszcza się "kastracji" jego dziejów, przypisując mu metrykę zaledwie XVIII-wieczną. Jest to kolejny przykład nieporozumień w kwestii datownia zabytków z terenu woj. podkarpackiego, bo wedle badających dwór J. Chałupskiego oraz M. Proksy i M. Gosztyły, obiekt kształtowany był przede wszystkim w XVI, XVII i XIX wieku.
Trzon założenia dworskiego, położonego na niewielkiem wzgórzu z wjazdem prowadzącym przez paradną groblę od zachodu, stanowi typowo polski dwór z alkierzami - parterowy, ale z wysokim mieszkalnym poddaszem. Powstał on prawdopodobnie w I poł. XVII wieku, ale przekształcony w XVIII oraz XIX wieku zatracił dawny wygląd obronnej siedziby rodu Firlejów. Elewacja ogrodowa posiada czterokolumnowy portyk z tarasem, natomiast frontowa wgłębiony szeroki portyk złożony z 4 kolumn i 4 filarów. Wnętrza mimo, że doszczętnie zniszczone w czasie II wojny św. zachowały jeszcze zabytkowe elementy. Na ścianach i suficie w trzech salonach traktu ogrodowego i w dawnej sali balowej zachowały sie klasycystyczne polichromie, obecnie odrestaurowane pod nadzorem konserwatorskim, podobnie jak klasycystyczne kominki z piaskowca. Obecna podłoga to parkiet taflowy z dwóch rodzajów drewna, jednak wykonany współcześnie gdyż oryginalna podłoga została sprzedana w latach 90-tych XX w.
Od południowego zachodu znajduje się piętrowa oficyna, która w XIX wieku została połączona z dworem tzw. łącznikiem i ośmioboczną wieżą mieszczącą kaplicę (wcześniej kaplica funkcjonowała w głównym budynku dworu). Jedynie wschodnia część oficyny jest podpiwniczona i być moze ona właśnie jest pozostałością XVI-wiecznej fortalicji. Od XVII wieku pełniła on zapewne funkcję mieszkalne dla służby dworskiej.
