Jestem zła, zmęczona i niedospana.

Zła, bo głupi lekarze nie chcą wziąć mamy na zabieg. Trzeba się o wszystko prosić, nalegać i zasypywać telefonami.

Jest to tym bardziej dołujące, że mama przepracowała 25 lat w służbie zdrowia i nawet teraz, choć jest w szpitalu to tak jakby była w pracy - nawet lepiej, bo nie musi do domu wracać, więc na okrągło podpina, odpina, pobiera, a te ciulony nic od siebie nie chcą dać (nie generalizuję, są tam też dobrzy lekarze, choć niewielu)


W sumie jej sytuacja w pracy trochę podobna jest do mojej w stajni. Mama pracę zmienia - przychodzi do mojego szpitala na stanowisko odpowiednie dla jej wieku, wiedzy i doświadczenia - oczywiście z lepszą pensją, nie ma o czym mówić. I nagle wszyscy obrażeni, bo jak to tak? Zmienić robotę?

I jeśli się wahała to ten czas, który teraz spędza w szpitalu utwierdził ją w przekonaniu, że robi dobrze.

Tak jak i u mnie. Jeśli miałam jakieś wątpliwości, to już ich nie mam. Najmniejszych.


To co piszę na garnku jest szeroko komentowane. Że warunki w nowej stajni wcale nie takie dobre, że nie ma stróża w nocy i ciekawe kto mi zadzwoni jak Szansa będzie miała w nocy kolkę...

Stróża nie było ani u Ani, ani u Hansa a na dobrą sprawę problemy kolkowe na dużą skalę miałam jedynie raz, a że się zdarzyło tu, gdzie jestem teraz - cóż, tak wyszło. I nikogo nigdy nie obwiniałam, ani nadal nie obwiniam.

Tak sobie myślę, że w Arecie od początku ciążyło na nas fatum. Bez przerwy COŚ. Obtarty kłąb, flegmona, kolka, Szansa dwa razy na A4, nagle po półtora roku w Gliwicach znowu zaczęłam spadać...

Pamiętam jak jeszcze niedawno Ania każdy telefon odbierała słowami "no co znowu Wam się stało??"

Może to był sygnał, że z jakiegoś powodu to nie jest dobre miejsce. A kiedy zebrałam się na odwagę, żeby to zmienić to nagle gadka za gadką...


Jest ciężko znaleźć stajnię, w której wszystko i wszyscy byliby super. Ja w swoim jeździeckim życiu trafiłam tylko na jedną, ale pech chciał, że dojazd do niej zażynał mnie okropnie.

I marzę o dniu, w którym odbiorę telefon i usłyszę "Przenosimy się niedaleko Ciebie. Przyjeżdżajcie" i wtedy nie zastanowię się ani minuty.

A paradoksalnie stajnia o której mówię nie miała super wypasionych boksów - bo konie były oddzielone od siebie belkami a nie ścianą, nie miała wielkiej siodlarni - bo po siodło trzeba było wchodzić stromą drabiną na strych stajni, nie było gniotownika, myjki ani kibla nawet. A i tak była to najlepsza stajnia na świecie...


Bo to nie chodzi o ładną fasadę, super boksy, ogródek z parasolem i tuje. To jest ładne, nie przeczę. Robi wrażenie - to fakt. Ale nijak nie przydaje się koniom i jeźdźcom. A tak sobie myślę, że stajnia, ma być przede wszystkim dla koni. Ludzie są dopiero na drugim miejscu.


(znowu będą komentarze. a co mi tam. lata mi to koło nosa z trzecią prędkością kosmiczną...)