Pałac Łopuszno...

Jeden z najpiękniejszych w skali regionu przykładów historyzującego eklektyzmu z przeł. XIX i XX w., zaprojektowany w pracowni Władysława Marconiego.

Historia

Łopuszno jest wsią o korzeniach średniowiecznych, w której kościół stał przynajmniej od XV w., nic jednak nie wiadomo o siedzibie szlacheckiej na terenie osady, aż do XVII w., kiedy stała się ona własnością Stanisława Derszniaka, starosty radoszyckiego. Być może to on wzniósł w Łopusznie drewniany pałac, który ok. 1732 r. drogą małżeństwa z córką starosty, przeszedł w ręce Jana Dobieckiego, podczaszego radomskiego. Z tego właśnie okresu może pochodzić barokowa brama wjazdowa, zachowana do dziś. W latach 90. XIX w. Eustachy Dobiecki wzniósł nowy, murowany pałac, ukończony ok. 1897 r. Tak w każdym razie opisał to Michał Rawita-Witanowski, który w tym czasie odwiedził Łopuszno. Budowla stanęła ponoć na piwnicach poprzedniego dworu, choć z tekstu wspomnianego autora zdaje się wynikać, że znajdował się on w innym miejscu. Autorem projektu pałacu był jeden z najwybitniejszych wówczas warszawskich architektów, Władysław Marconi, twórca takich budynków jak hotel Bristol w Warszawie czy pałac w Borkowicach, a także współzałożyciel Towarzystwa Opieki nad Zabytkami Przeszłości. Po niespełna dwóch dekadach, w czasie pierwszej wojny światowej, pałac został ostrzelany i spłonął. Dopiero w 1936 r. odbudował go Zbigniew Dobiecki, ostatni prywatny właściciel dóbr. W czasie drugiej wojny światowej budynek był siedzibą żandarmerii, później przekazano rezydencję władzom oświatowym. Obecnie jest ona własnością Powiatu Kieleckiego, a w pałacu mieści się Zespół Szkół Ponadgimnazjalnych. Tuż po wojnie, w latach 1947-1948, przeprowadzono pierwsze prace remontowe. W latach 2009-2012 wykonywano prace remontowe i konserwatorskie przy pokryciu dachowym, renowacji detali na elewacjach, a także porządkowanie i pielęgnację starodrzewu parkowego.