Przez życie trzeba iść ostrożnie nie depcząc kwiatów ludzkich serc. w oczy wpatrywać się nabożnie,
wyznawać miłość w blaskach świec. Przez życie trzeba iść też godnie, rąk nie odtrącać wyciągniętych,
usta i dusze karmić głodne, nie bać się choćby i przeklętych. Przez życie trzeba iść z uśmiechem,
odbitym w każdym ciepłym słowie, i tak po prostu być człowiekiem, w szarego życia każdej dobie.
Przez życie trzeba iść serdecznie, niosąc w otwartych dłoniach światło,
bo tylko tacy żyją wiecznie, którzy z miłością w sercach gasną.