Jednym z charakterystycznych rysów krajobrazu Pogórza Kaczawskiego jest obecność wyraźnego pasa wzgórz ciągnących się od okolic Świerzawy i Kondratowa na zachód, aż po dolinę Bobru. Wyrastają one z łagodnie sfalowanego terenu tworząc izolowane kopuły lub rozległe, wyrównane pokrywy o względnej -wysokości 150 - 180 metrów.

Są to pozostałości jeszcze jednego w historii region okresu wulkanicznego. Miał on miejsce u schyłku ery paleozoicznej, w górnym karbom (320 - 290 mln lat temu) i permie (290 - 245 min lat temu). Wtedy na obszarze Sudetów wygasały wielkie ruchy górotwórcze, zwane waryscyjskimi lub hercyńskimi. Towarzyszyły im liczne pęknięcia w skorupie ziemskiej, którymi magma wylewała się na powierzchnię. Najbardziej ożywiona działalność wulkaniczna zachodziła w zarysowanej już wówczas niecce północnosudeckiej. Doszło wtedy do erupcji dwóch rodzajów skał magmowych: kwaśnych porfirów (inaczej ryolitów) o barwie czerwonej oraz obojętnych chemicznie malafiorów (inaczej trachybazaltów) o barwie wiśniowej do czerwonej.
Podczas wybuchów ówczesnych wulkanów wyrzucane były również popioły wulkaniczne, które dały porowate, mało odporne skały zwane tufami Różny był wreszcie charakter działalności wulkanicznej: istniały pojedyncze stożki wulkaniczne oraz tworzyły się rozległe pokrywy lawowe.
Zachowane do dziś w rejonie kaczawskim skały tamtego okresu to głównie wypreparowane odporniejsze fragmenty pokryw lawowych. Typowym kominem wulkanicznym jest za to np. Wielislawka.
Jak już wspomniano, najwięcej przejawów permskiej działalności wulkanicznej można zaobserwować na płn.-zachód od Świerzawy i dalej w kierunku na Wleń, a więc w południowej części Pogórza (ryc. 1).

https://goldcentrum.pl/kaczawskie/www/articles.php?id=59

dodane na fotoforum:

• Polska wieś
• Wszystko w garnku