16.02.15
Przyzwyczaiłam się, że Ł zawsze jest obok. W końcu \\\"mieszkam tam\\\" od 1,5 miesiąca. Teraz jak jest daleko to jest tak dziwnie tak pusto, aż za bardzo. Do takiej pustki nie jestem przywyczajona, zawsze ktoś coś. Za bardzo niekiedy coś przeżywam, a może nie nazwałby tego przeżywaniem, bo tego nigdy nie robię. Zawsze tłumie w sobie wszystko. Później, gdy wybuchnę odbija się to na wszytskich. Ba! Jakoe wybuchne ja nie wybucham. Po prostu się nie odzywam, bo co bo tłumie to w sobie jak zwykle. Powiem tylko przepraszam i nie wiem nigdy co powiedzieć dalej bo łzy powstrzymują mi mowe. Czemu ? Nie wiem. Zawsze tak. Musiałabym wybuchnąć płaczem, żeby coś powiedzieć, ale wydaje mi to się zbyt dziecinne i znów nie chce tego robić. Wole milczeć. Jak dla mnie najlepiej. Dla drugiej strony milczenie jest jednak czymś złym, bo jednak trzeba rozmawiać, trzeba mówić co nam lezy na sercu. Dla mnie to przychodzi z czasem.

Znów piszę tak nie pokolei, tak beznadziejnie. Jest mi zimno i fizycznie, bo leże w dresie pod kocem i kołdrą i naleśnikami, ale jest mi też jakoś tak zimno psychicznie. Tak, że wolałabym iść spać tak na cały dzień..w ciszy i spokoju. Sama tak na jeden dzień może dwa. Szkoda, że tak się nie da